شهر «انیسکیلن» ایرلند جشنواره‌ای را برای بزرگداشت نام «سامئول بکت»، نمایشنامه‌نویس برنده‌ نوبل ادبیات برگزار می‌کند.

 به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سومین فستیوال بزرگ ساموئل بکت در شهر انیسکیلن ایرلند برای گرامیداشت این نویسنده مشهور اهل دوبلین برپا می‌شود.

در این رویداد فرهنگی هنری که از 31 جولای تا 10 اوت ادامه دارد،‌ چندین اقتباس نمایشی از آثار مهم بکت به روی صحنه خواهد رفت. نمایش «آخرین نوار کرپ» و دو اقتباس به زبان‌های عبری و فرانسوی از «در انتظار گودو» از جمله این کارها هستند.

در روزهای برپایی این جشنواره که «روزهای شاد» لقب گرفته‌، ساندویچ‌هایی با شکل «کلاو» و «هم» شخصیت‌های نمایشنامه «آخر بازی» در کافه شهر توزیع می‌شود و آرایشگران در خیابان اصلی انیسکیلن مدل موی افراد را به سبک موهای بکت کوتاه می‌کنند.

«آدرین دونبر» هم نمایش تک‌صحنه‌ای «فاجعه» که بکت به «واکلاف هاول» نمایشنامه‌نویس سرشناس چکی تقدیم کرده بود، را روی صحنه اجرا خواهد کرد.

به گزارش هافینگتون پست‌، این جشنواره در حالی سومین دوره خود را تجربه می‌کند که دوبلین، زادگاه بکت و پاریس، محل سکونت و دفن وی این نمایشنامه‌نویس بزرگ مدرن را از آن خود می‌دانند.

«شین دوران»، موسیقی‌دان کلاسیک که سال‌های زیادی ریاست اپرای ملی انگلیس را برعهده داشت، کارگردان فستیوال سالانه‌ی بکت است. بلفاست و پرث هم از دیگر شهرهایی هستند که یاد نویسنده‌ی «در انتظار گودو» را گرامی می‌دارند.

ساموئل بکت، متولد سیزدهم آوریل ‌1906 در دوبلین ایرلند، از سال ‌1923 تا ‌1927 در کالج «ترینیتی» دوبلین زبان‌های ایتالیایی، فرانسوی و انگلیسی را آموخت. پس از فارغ‌التحصیلی، به پاریس رفت و توسط یکی از دوستان شاعرش به «جیمز جویس» معرفی شد. این آشنایی تأثیر به‌سزایی در شکل‌گیری استعدادهای این جوان داشت و به او کمک‌های زیادی کرد. بکت که علاوه بر رمان‌نویسی در نمایش‌نامه‌نویسی نیز تبحر داشت، «آخرین نوار کراپ» را در سال ‌1958 به رشته تحریر درآورد.

معروف‌ترین اثر او، نمایش‌نامه‌ی «در انتظار گودو» است که اولین اثر بلند بکت به زبان فرانسوی بود. این نمایش‌نامه چهار سال پس از پایان نگارش، در سال ‌1952 به‌چاپ رسید و در سال ‌1953، روی صحنه رفت. نسخه‌ی انگلیسی‌زبان آن در سال ‌1955 نوشته شد و در همان سال، به موفقیت بزرگی در لندن دست یافت. بکت که در سال ‌1969 موفق به دریافت جایزه‌ی نوبل ادبیات شد، خالق نمایش‌نامه‌های معروفی چون «دست آخر» (1957)، «من نه» (‌1972)، «فاجعه» (‌1982) و «چی کجا» (‌1983) بوده است.

او که در اواخر عمر از بیماری آمفیزم و پارکینسون رنج می‌برد، روز ‌22 دسامبر ‌1989 در سن 83 سالگی درگذشت و در پاریس به‌خاک سپرده شد. بکت در نویسندگی از دانته، جیمز جویس و مارسل پروست الهام گرفت و خود الگوی ادبی نویسندگانی چون پل آستر، جی‌.ام. کوئتزی و هارولد پینتر شد. 

خبرگزاری دانشجویی (ایسنا)