«فردريش ويلهلم نيچه» فيلسوف آلماني، روز بيست و پنجم آگوست سال 1900 چشم از جهان فرو بست.

به گزارش خبرگزاري فارس، «فردريش نيچه» اكتبر سال 1844 در شهر ليپزيك پروس به دنيا آمد. پدر او از كشيشان لوتري بود و اجداد مادري او نيز همگي كشيش بودند.
«نيچه» خيلي زود پدرش را از دست داد و به همراه خواهر، مادر، مادربزرگ و دو عمه‌اش زندگي‌ مي‌كرد. فضاي خانواده به شدت زنانه و مذهبي بود. اين محيط بعدها تاثيرات عميقي بر اعتقادات و باورهاي «نيچه» گذاشت.
«نيچه» پس از گذران دوران مقدماتي درس در رشته الهيات وارد دانشگاه شد اما پس از مدتي در سال 1865 درس را رها كرد و هرگز به سراغ آن نرفت.
او از همين سال به شهر زادگاهش بازگشت و در آنجا مشغول به مطالعه شخصي و پژوهش پيرامون «واژه‌شناسي» شد. بعدها او در مراجعاتش به دانشگاه لايپزيش با فلسفه يوناني آشنا شد و پس از آشنايي با آثار «آرتور شوپنهاور» يك شوپنهاوري شد.
مطالعات شبانه‌روزي او موجب مي‌شود او در سن بيست و چهار سالگي به عنوان استاد كرسي «واژه شناسي كلاسيك» در دانشگاه بازل تدريس كنند. او همزمان با تدريس در اين دانشگاه با شخصيت‌هايي چون «واگنر» و «برتراند راسل» آشنا شد. هر چند بعدها اختلاف‌هاي زيادي با عقايد مذهبي واگنر پيدا كرد.
«نيچه» پس از سالها پرداختن به فلسفه و بحث و جدال در اين حوزه يك دهه پاياني زندگي‌اش را در جنون محض به سر برد. در اين دهه آثار او با استقبال جهانيان در دنيا مواجهه بود اما نيچه آن طور كه بايد از سلامت لازم برخوردار نبود تا اين موفقيت را جشن بگيرد.
از اين فيلسوف و نويسنده سرشناس آثار متعددي باقي مانده است كه از ميان آنها مي‌توان به «سپيده دم»، «فراسوي نيك و بد»، «زايش تراژدي»، «حكمت شادان»، «چنين گفت زرتشت»، «در ماوراي خير و شر» و «اينك انسان» اشاره كرد.
«فردريش نيچه» سرانجام در سال 1900 پس از تحمل يك دوره طولاني بيماري روحي و رواني بر اثر سكته مغزي دار فاني را وداع گفت.